Με ερέθισμα την προχθεσινή νύχτα , βλέπε το ποστ «Ψάχνοντας τον χαμένο μου ρομαντισμό στην ταράτσα…»Χθες είπα να το δώσω πάνω σε καμβά.
Είναι αφιερωμένος σε όσους είδαν αυτό το αστέρι να πέφτει, γιατί όπου και να είμαστε , όλοι βλέπουμε τον ίδιο ουρανό…
Τρίτη 14 Αυγούστου 2007
Ένα μεγάλο παιδί κοιτάει τους πεφταστερες .
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
o stoxos itan mia paidiki apodosi, gia mia eniliki melagxolia. Skoyra xromata, tsimedo, mayra kagela kai kerees... Apo konta ine pio ediposiako, giati ta asteria ine kathreftakia kai kanoun oreo efe.
Αχ τι όμορφο! Μια παιδική αθωότητα βγάζει με μια ενήλικη μελαγχολία...(να δεις ποια άλλη το είπε αυτό...;). Λαμπερά αστέρια ανάμεσα στη γκρίζα καθημερινότητα του τσιμέντου και της κεραίας. Μα πιο πολύ, μου αρέσει το γατόνι....
Υπέροχος πίνακας. Μέσα από την παιδική του ματιά δίνει μια φοβερή γλαφυρότητα και παραστατικότητα στο υπέροχο φαινόμενο. Θα περιμένω τη ζωγραφιά των δύο φεγγαριών της 27ης Αυγούστου.
Μ' αρέσει. Κυρίως μου αρέσουν τα αστέρια. Είναι λίγο σαν απειλή έτσι όπως πέφτουν!
Δημοσίευση σχολίου