Ψάχνοντας τον χαμένο μου ρομαντισμό στην ταράτσα…

Χθες την 12η Αυγούστου , όπως κάθε χρόνο, το φαινόμενο των πεφταστέρων πήρε θέση στον νυχτερινό ουρανό.
Ήταν 2 χρόνια πριν, τότε που δούλευα στα Χανιά, μεσημέρι στην κρύα κουζίνα με τον φίλο μου Γιάννη, όταν άκουσα στο Δεύτερο πρόγραμμα γι’ αυτό το φαινόμενο…. Τότε ήταν το καλοκαίρι που γνώρισα ένα άλλο πολύ καλό μου φίλο, που τον κατατάσσω στις πρώτες θέσεις τις κατηγορίας, τον Βασιλάκη…
Επέλεξα αυτόν εκείνο το βράδυ, να πάμε στην παραλία του Καλαθά , να κοιτάξουμε τους πεφταστερες και να ξεδιπλώσουμε τα εσοψυχα μας χτίζοντας φιλία αληθινή και ατόφια.
Ένα χρόνο πριν, τέτοια μέρα αν θυμάμαι καλά, ήταν περίοδος χωρισμού. Δύσκολου και επώδυνου όσο κανένα άλλο ως τώρα. Στο μυαλό μου έχω ένα ανεμοστρόβιλο αναμνήσεων που δεν μου επιτρέπει να δω ξεκάθαρα και να θυμηθώ πως ήμουν στις 12 Αυγούστου του 2006.

Φέτος , το 2007, κάτι παράξενο συμβαίνει στο σύμπαν μου, στον κόσμο μου, στη ζωή μου, και εγώ βρισκόμουν ΜΟΝΟΣ, στην ταράτσα του σπιτιού μου, ζωσμένος από τσιμέντο, καυσαέριο, και πρωτοφανές συναίσθημα βαθιάς μελαγχολίας με το κεφάλι ψιλά ψάχνοντας να βρω το χαμένο μου ρομαντισμό κοιτώντας τον ουρανό.
Είδα ένα , μόνο ένα , μεγάλο και εντυπωσιακό σαν κομήτης , αστέρι να πέφτει. Τώρα που έπεσε δεν ξέρω…
Εύχομαι να έχει πέσει στον δικό μου πλανήτη και τα πράγματα να γίνουν καλύτερα…