Οι τρις χάριτες ( η τέταρτη έκανε σαλάτες )

Οι τρις χάριτες ( η τέταρτη έκανε σαλάτες )


Να που ξανασμίξανε μετά από αρκετό καιρό και οι τα τρία τα πουλάκια μαζί…

Εγώ σαν κοινά αποδεκτός πλέων ξεχασιάρης, είχα ξεχάσει τελείως ότι χθες θα ήταν η μια η Μαικαντίκοβα στην Αθήνα για λίγες ώρες μέχρι το απόγευμα που θα πετούσε πίσω στα Ελληνικά στρατα, και ότι η άλλη η Βασίλω, είχε έρθει περαστική για μερικές μέρες με άδεια. Ευτυχώς με πήρε τηλέφωνο η μια η τυπικιά και μου το θύμισε….

Τα μάζεψα τσάτρα πάτρα από το γραφείο και πήγα να τους συναντίσω στο Μοναστηράκι., για να είναι κοντά η ψηλή στο μετρο, να μην χάσει την πτήση της.
- Που θα πάμε;
- Στα «σερμπέτια*» εννοείτε , απαντώ. (όχι πως είχα όρεξη για γλυκό, αλλά είναι από τα αγαπημένα μου meeting points για κουβεντούλα με φίλους που έχω να δω καιρό).
Είπαμε ο καθένας με την σειρά τα νέα του, μετά προσπαθήσαμε να λύσουμε ο καθένας το πρόβλημα που απασχολεί τον άλλο αυτήν την περίοδο και καταλήξαμε όπως πάντα ο ένας να κράζει τον άλλο για κάτι που κάνει η δεν κάνει. Πχ. Εμένα πότε θα πάω στο στρατό, την Μαικαντικοβα ότι τον έχει βάλει η Έλενα στο βρακί της και δεν το παραδέχεται, και τη Βασίλω για την Μοναδική τη μεγάλη της Αγάπη που εδώ και χρόνια τρέχουν-τρέχουν και δεν τερματίζουν ποτέ….

Τελικά νιώθω πάρα πολύ τυχερός που ξεχνάω τόσο εύκολα. Είχα ξεχάσει πόσο ταιριάζουμε με αυτούς τους τρεις, και λέω τρεις γιατί τέσσερις είναι οι χαρητες αλλά άλλη είναι στο Ρέθυμνο και κάνει σαλάτες η βλαμενη… και λέω τυχερός γιατί η χαρά που παίρνεις όταν ξαναθυμάσαι κάτι τόσο όμορφο είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ ότι αν το θυμάσαι και απλά κάποια στιγμή το ξαναζείς. Αν είσαι ξεχασιάρης, ζεις διαρκώς συγκινήσεις εκπλήξεις, ζεις διαρκώς καινούριες καταστάσεις και εναλλαγές ( α!!! τι ωραίο αυτό το παντελόνι… δικό μου είναι; Δεν το θυμάμαι καθόλου! )

Κάπως έτσι ένιωσα χθες που ξαναβρέθηκα με τους φίλους μου που λόγω στρατιωτικών υποχρεώσεων είναι ο ένας εδώ και ο άλλος εκεί. Έστω και για αυτή την μιάμιση ώρα, ήταν σαν να ήμασταν και το προηγούμενο βράδυ μαζί και να μπεκροπιναμε, αλλά συγχρόνως ήταν σαν να τους γνώριζα εκείνη την στιγμή…
πολύ γέλιο… μα πάρα πολύ γέλιο.

Στα high lights βάζω τις στιγμές που ξαναθυμηθήκαμε τις delivery πίπες που έκαναν κατά καιρούς οι διάφορες γκόμενες στην Μαικαντικοβα, όπου και να ήταν, ότι ώρα και να ήταν, με ένα μόνο τηλεφώνημα, όπως επίσης και τη στιγμή του ξενερωματος του ( βλέμμα αθώο κουταβάκι ) όταν χαιρετηθήκαμε.
-τι τώρα δεν θα σε ξαναδώ πριν φύγεις; (κλαψ)
-όχι. Θα σου στείλω όμως μια φωτογραφία μου αγκαλιά με τον ( ξέρετε ποιον ) με μια ταμπέλα που θα λέει « κοροΐδα δεν πάω φαντάρος»!!!
Αγόρια, ευχαριστώ πολύ για όλα. Όλες της στιγμές ξεγνοιασιάς και γέλιου που κάναμε, που με κάνατε να ζω και να νιώθω επιτέλους σα άνθρωπος της ηλικίας μου, που μου αναπληρώσατε την χαμένη μου εφηβεία.
Εύχομαι, ελπίζω και περιμένω στο μέλλον να ξανά είμαστε κάπου όλοι μαζί παρέα και να γελάμε…

* σερμπέτια : ένα πολύ γραφικό καφενείο – ζαχαροπλαστείο στην πλατεία Ψυρρη, με καταπληκτικά χειροποίητα γλυκά, πολύ ευγενικές κυρίες, και συνήθως Β πρόγραμμα ελληνικής ραδιοφωνίας.