ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΣΕ ΑΓΑΠΑΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ...

Κάποιες φορές πολλοί απο εμάς νιώσαμε αδύναμοι... Τόσο που τα πόδια μας έγιναν ατροφικά και άσχημα σαν έτυμοι για το θάνατο... Ο θάνατος βέβαια έχει πολλές , αλλά και μια έννοια συγχρόνως , αυτή του ΤΕΛΟΥΣ. Ένα τέλος που για κάποιους είναι λυτρωτικό και για κάποιους άλλους απλά θανατηφόρο....
Αυτά τα πόδια είναι που δεν μας κρατούν όρθιους και πέφτουμε , πέφτουμε , πέφτουμε , μέχρι να πάμε εκεί που δεν έχει ποιο κάτω...
Εκεί σε αυτόν τον πάτο υπάρχουν μόνο δυο λύσεις!
Να περιμένεις παρακαλώντας το Θεο να περάσει ένας καλός άνθρωπος που με την αγάπη του , τα πόδια του θα γίνουν πόδια σου, τα μάτια του θα γίνουν μάτια σου, η καρδιά του καρδιά σου, μια αδελφή ψυχή που ποτέ δεν είχες...
Η δεύτερη λύση είναι και η δύσκολη λύση. Να κοιτάξεις στο μέσα σου καλά, να ψάξεις ακόμα ποιο καλά , να παλέψεις , να κλάψεις, να φωνάξεις μέσα στην δική σου άβυσσο μέχρι να βρεις την δύναμη να ξαναζωντανέψεις! Να ξανασταθείς στα πόδια σου μόνος σου και τότε μόνο θα καταλάβεις οτι ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΣΕ ΑΓΑΠΑΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ...