Ο αστροφέγγυστος και το χαμομήλι.

Κεφάλαιο 2 : η αρχή του ταξιδιού.

Εκεί που στεκονταν και κοιτούσαν τον έναστρο ουρανό, ο αστροφέγγυστος λαμπίρισε και λέει με ζωηράδα στο χαμομήλι:

-έχω μια ιδέα! Δεν σε ξέρω καθόλου, αλλά θα ήθελα πολύ να σε βοηθήσω! Θέλεις να κάνουμε ένα ταξίδι στον ουρανό, να σου δείξω τα μέρη μου, τους φίλους μου και συγχρόνως να μου πεις την ιστορία σου από την αρχή…;

-ναι! Απαντά το χαμομήλι με χαρά. Θα το ήθελα πολύ! Απαντά το χαμομήλι που το είχε μεγάλη ανάγκη κάποιος επιτέλους να το ακούσει.

-θα καθίσεις πάνω στον ώμο μου και εγώ θα μας ταξιδεύω στον ουρανό. Σύμφωνοι;
-μα φοβάμαι λίγο, δεν έχω ξαναπετάξει!

-μην φοβάσαι καθόλου! Θα είσαι ασφαλής γιατί θα σε προσέχω εγώ!
-εντάξει! Είπε το χαμομήλι και αναπήδησε απαλά στον ώμο του αστροφέγγυστου, με ένα δειλό χαμόγελο σιγουριάς και αυτοπεποίθησης ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.


Με τη σιγουριά της ασφάλειας το ένα, και ένα μελλοντικό φίλο στον ώμο του, που κανένας από τους δυο τους δεν φανταζόταν αυτή την εξέλιξη, ξεκίνησαν το μεγάλο τους ταξίδι στον μεγάλο ουρανό…