Ο αστροφέγγυστος και το χαμομήλι.

Κεφάλαιο 3 : το μεγάλο ταξίδι.


Περιτριγυρίζοντας στα σύννεφα, και ενώ άφηναν πίσω τους την γη να μοιάζει σαν ένας κόκκος φακής, ρωτάει ο αστροφέγγυστος το χαμομήλι:

-φοβάσαι;
-όχι! Καθόλου! Απαντά το χαμομήλι με περισσή υπερηφάνεια για τον εαυτό του.

-εγώ γεννήθηκα στον Αστερώτοπο. Ξεκίνησε να λέει το μικρό αστέρι, θέλοντας να βοηθήσει το χαμομήλι να ξεκινήσει να ανοίγει το παρελθόν του.

Και συνεχίζει:

-εσύ ξέρω γεννήθηκες στην γη. Αλλά εκεί που σε γνώρισα ή κάπου αλλού;
-ναι εκεί που με γνώρισες, όχι κάπου αλλού. Αλλά πες μου αστροφέγγυστε πως βρέθηκες εσύ εκεί;

-αυτό θα σου το πω μια άλλη στιγμή. Δεν είναι τώρα η ώρα, απαντά το αστέρι και συνεχίζει να ρωτά.
Θέλεις να μου πεις για το μέρος που γεννήθηκες;

-να, είναι μια μεγάλη πόλη γεμάτη με πάρα πολλά λουλούδια. Τόσο μεγάλη πόλη με τόσα πολλά διαφορετικά λουλούδια, αναστέναξε λέγοντας το χαμομήλι.

-γιατί αναστενάζεις; Δεν σου αρέσει που ζεις σε μια μεγάλη πολύ με πολλά λουλούδια;

-όχι και τόσο.
-μα γιατί; Τι άσχημο έχει;

-ξέρεις αστροφέγγειστε, αυτά που για μένα είναι άσχημα για άλλους είναι όμορφα, και αυτά που για άλλους είναι άσχημα για μένα είναι όμορφα. Άρα μπορεί και να μην καταλάβεις τα δικά μου άσχημα, όπως δεν τα καταλαβαίνουν και πολύ άλλοι.

-ποιοι άλλοι;
-τα άλλα λουλούδια που είναι στη γη.

-ναι αλλά μην ξεχνάς ότι εγώ είμαι αστέρι, και δεν είμαι από την γη. Να ξέρεις μικρό μου χαμομήλι ότι όλα τα όντα στο συμπαν δεν είναι τα ίδια, δεν σκέφτονται το ίδιο και δεν αντιδρούν το ίδιο, όπως τα λουλούδια που έχεις γνωρίσει εσύ. Γι’ αυτό πες μου και μην νομίζεις ότι δεν θα σε καταλάβω…

-όταν γεννήθηκα σε αυτήν την πόλη όλα τα έβλεπα όμορφα, γιατί ήμουν μικρό και δεν είχα δει και κάτι άλλο για να μου αρέσει πιο πολύ ή πιο λίγο αυτή η πόλη. Δεν θυμάμαι όμως και πολλά από τότε.

-γιατί; Δεν είσαι δα και τόσο μεγάλο χαμομήλι, για να μην θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια…
-σίγουρα όχι, αλλά να, δεν ξέρω γιατί, απλά δεν θυμάμαι… Οι μνήμες μου από τότε είναι ίδιες σαν και αυτές που έχουμε όταν βλέπουμε ένα ωραίο όνειρο και το πρωί που προσπαθούμε να το θυμηθούμε, το μόνο που έχουμε είναι κάποιες θολές, μπερδεμένες, και ασυνάρτητες μεταξύ τους εικόνες. Έτσι είναι και εμένα οι μνήμες από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου…

Ενώ η πορεία τους ήταν συνεχώς ανοδική και η γη πια είχε πια σχεδόν γίνει ποιο μικρή και από φακή, ο αστροφεγγυστος κοίταξε ευθεία και είπε στο χαμομήλι:

-κοίτα! Ο φίλος μου ο Κρόνος! Θέλεις να σταματήσουμε να τον χαιρετήσουμε;
-ναι, ναι, είπε με ενθουσιασμό το μικρό χαμομήλι, που πάντα του άρεσαν οι καινούριες γνωριμίες.

-αλλά πρέπει να σου πω κάτι πριν τον γνωρίσουμε! Μην του πεις ότι είμαστε φίλοι ή ότι έχω φίλους και τους άλλους πλανήτες και τα άλλα αστέρια, γιατί θα θυμώσει πολύ!!!
-μα γιατί, ρωτά το χαμομήλι με απορία.

-επειδή θέλει να είμαι φίλος μόνο με αυτόν και να μην κάνω παρέα με κανέναν άλλο!
- α! Μου θυμίζει ένα φίλο που είχα εγώ παλιά, το χαμομηλοκτιτικένιο!

Και ενώ δεν είχε τελειώσει ακόμη την φράση του το μικρό χαμομήλι, ο αστροφέγγυστος είχε ήδη προσκρωνοθεί…